Een grote bruuloftkraoker in de jaoren 50 en 60 was 't liedtie, Achter op Schloo is 't knollegruun bevreuren.
Hoe is dit liedtie eigenlijk ontstaon? Achter op Schloo woonden Grietje en Jans Mulder. Ze hadden daor een klein boerderijgie. Jans was een doodgoeie kerel, hie kun warken as de beste. Maor zien belangstelling gung niet wieder as zien eigen laand en vee. Vrog in 't veurjaor dan preut e niet aans as over zien gras, zul der veul kommen of niet. In de zummer gung 't over de eerpels en de rogge, die goed of slecht stunden en in de harfst, kunden je met Jans gien gesprek begunnen, of hij kwam wel op zien knollen terecht. In zien ogen was der op Schloo gienien, die zukse goeie knollen har as hij. Hie kreeg rap de bijnaom van Jans Knol. Grietje kun zuk hier wel is dik over maoken en vun dat Jans niet altied zo snakken mus over zien knollen.
Op een gegeven moment zat der in Schloo een bruuloft an te kommen. Jao, je weet hoe dat vrogger in de dörpen gung, alles en elkenien mus der hen en dat was in Schloo vanzölf ok zo.
't Café zat vrijdagaovend bomvol. 't Weur een gezellige boel. Eerst de kovvie met koek, daornao kwammen de glassies op taofel. Jonge wichter gungen rond met de fles en de stemming steeg geliek op met 't aantal keren dat de wichter rond gungen.
Jans, die eigenlijk al genog had har, begunde op een gegeven moment over zien knollen. Grietje wol dit nog tegenholden, maor dat lukte heur niet. De knollen van Jans weurden aal dikker. Ze weurden zo dik, dat Jans besleut um op de taofel te gaon staon. Non kun de hiele zaol hum heuren, bij iedere borrel, die e nam, weurden de knollen dikker.
Toen 't een uur of twee was vun Grietje 't tied um hen hoes te gaon, Jans har meer op dan goed veur hum was en wol niet met. “ ’t Wordt wel tied veur jou Jans”, zee ien van de gasten “want 't wul vriezen vannaacht en mörgenvro moej nog een dikke vracht knollen plukken”.
“Niet meer neudig” zee een aandere gaast, “ik kom net van boeten en de knollen zit as stienen in de grond.”
Jans gung weer op de taofel staon en nam 't woord. “Feestgenoten, mien vrouw Grietje wul hen hoes, maor daor komp niks van in, Dieneke en Frits trouwt maor ien keer en daorum gao wij niet vort. Non wordt mij net verteld dat 't vrus, ik weet niet hoe 't veur op Schloo is, maor achter op Schloo is 't knollegruun al bevreuren”.
De zaol begunde in ien keer te zingen, Daar moet opgedronken worden, Falderalderiere, Falderalderare enz.
Jans, die nog aal op de taofel stun, weur in ien keer tekstdichter, 't scheut hum zo te binnen. Oet vollebörst zung e,
Achter op Schloo is 't knollegruun bevreuren.
Falderalderiere, falderalderade.
Daor hef Jan Pieks zien dochter bij verleuren.
Falderalderiere, falderalderade.
Achter op Schloo is 't knollegruun bevreuren.
Falderalderiere, falderalderaldera.
't Was maor even en elkenien kun 't liedtie. Der gung gien bruuloft veurbij of dit versie weur zungen. Op een bruuloft komp 't volk overal weg en zo gung 't van 't iene dörp naor 't aandere.
Zo is het lied, Achter op Schloo is 't knollegruun bevreuren, ontstaon.
